Przyczyny separacji dwudziestu sióstr Wynagrodzicielek w Indiach
(Na podstawie dokumentów do procesu beatyfikacyjnego Marii od Męki Pańskiej - I Tom s. 140-446)
Przyczyny separacji dwudziestu sióstr Wynagrodzicielek w Indiach - POBIERZ
Wiek XIX był czasem burzliwych przemian o charakterze społecznym i politycznym. Przemiany te nie ominęły także Kościoła. I tak na przykład Francja, była terenem wielkich prześladowań począwszy od Wielkiej Rewolucji Francuskiej po kolejne rządy, które stawiały sobie za cel kompletne zniszczenie Kościoła i całej chrześcijańskiej kultury. W czasie prześladowań Kościół francuski przechodził swoje największe oczyszczenie i rozkwit. Wiek XIX jest świadkiem powstania we Francji wielkiej liczby nowych zgromadzeń zakonnych, w tym w większości misyjnych.
We Francji powstają także przyszłe Papieskie Dzieła Misyjne. W 1822r. w Lyonie powstaje z inspiracji Marii Pauliny Jaricot Dzieło Rozkrzewiania Wiary, które szybko rozprzestrzeniło się w całej Europie szczególnie we Francji oraz Północnej Afryce. Jego celem było budzenie zainteresowania dla misji tam gdzie się jest, to znaczy we wspólnocie, rodzinie, środowisku pracy. Wszyscy mają posiadać świadomość odpowiedzialności za misje oraz wspomagać je materialnie i duchowo. Paulina Jaricot zainspirowała również żywy różaniec za misje.
Wiek XIX rozpoczyna pontyfikat Piusa VII (1800-1823). Sytuacja Kościoła w tym czasie była tragiczna. Poprzednik Piusa VII, papież Pius VI, zmarł na wygnaniu w Walencji na terenie Austrii. Nowego papieża wybrano również w tym mieście. Pius VII był benedyktynem, dobrym teologiem, człowiekiem otwartym, o szerokim spojrzeniu. Sekretarzem Stanu mianował bardzo zdolnego dyplomatę kard. H. Consalvi. Sytuacja w Państwie kościelnym i samym Rzymie była trudna ze względu na obecność obcych wojsk. W 1801r. papież Pius VII zawarł konkordat z Napoleonem i w 1804 r. wziął udział w jego koronacji. Mimo osobistej słabości do cesarza Francuzów nie popadł w zależność od niego i nie przystąpił do blokady kontynentalnej przeciwko Anglii (1806 r.), co doprowadziło do ostrego konfliktu z Francją i zajęciem Państwa Kościelnego przez Napoleona. Papież rzucił ekskomunikę "na grabieżców patrymonium św. Piotra" (1809 r.). W następstwie ekskomuniki sam został uwięziony i wywieziony najpierw do Grenoble, a następnie do Fontainebleau pod Paryżem (1809r.). Do Rzymu powrócił 24. V. 1814r. uroczyście witany przez wiernych.
Maria od św. Aniołów (Marie des Saints Anges), Guillemine Mohon, Belgijka. Urodziła się 25 lutego 1839 r. w Li?ge w skromnie żyjącej rodzinie. Wcześnie osierocona przez rodziców została oddana w styczniu 1849 r. do pensjonatu sióstr św. Karola. Otrzymała tam bardzo staranne wykształcenie i do końca swoich dni bardzo mile wspominała swoje nauczycielki oraz księdza, który jej towarzyszył duchowo oraz prowadziła z nimi regularną korespondencję aż do śmierci w 1895 r. Będąc w pensjonacie sióstr od 9 do 19 r. ż. codziennie uczęszczała na Mszę św.
Wcześnie wzrastało w niej pragnienie wyboru życie zakonnego. Spotkanie z przełożoną generalną Stowarzyszenia Maryi Wynagrodzicielki, które miało miejsce 24 maja 1858 r. zdecydowało o jej przyszłości. Wstąpiła tam 29 czerwca 1858 r. Po kilku miesiącach postulatu 10 listopada1858 r. rozpoczęła nowicjat przyjmując imię zakonne Marii od św. Aniołów. Dnia 14 listopada 1859 r., po uzyskaniu dyspensy, złożyła swoje pierwsze śluby zakonne, będąc przeznaczona na misje w Madurze w Indiach. 24 listopada 1859 r. wsiadła na statek z pierwszą grupą 7 sióstr, które odpowiedziały na potrzeby misji.
Maria Agnieszka od św. Jana Chrzciciela, Maria Jos?phe Sophie de Vill?le, urodziła się 2 kwietnia 1844 r. na wyspie Réunion, w powszechnie znanej i głęboko religijnej rodzinie, która bardzo zasłużyła się Francji i Kościołowi. Liczni jej członkowie byli żuławami papieskimi, nawet rodzony brat Sophie. Rodzina pochodziła z Tuluzy, której jedna część osiedliła się na wyspie Réunion począwszy od Józefa de Vill?le. On to był we Francji deputowanym, ministrem finansów i prezesem rady ministrów w 1822 r.
Sophie poznała Siostry Wynagrodzicielki dzięki swojej ciotce Marii z Nazaretu. Jej ciocia zostawszy wdową w wieku 22 lat wstąpiła do Wynagrodzicielek i w 1865 r. była asystentką generalną w Zgromadzeniu i przełożoną domu w Rzymie. Była bardzo ceniona przez Piusa IX. Sophie de Vill?le poznała Stowarzyszenie Maryi Wynagrodzicielki na wyspie Réunion w 1865 r. Tam też rozpoczęła 6 stycznia 1865 r. nowicjat i złożyła swoje pierwsze śluby zakonne 3 kwietnia 1868 r. Po odbyciu nowicjatu, została wysłana 17 czerwca 1868 r. do Madury i tam została przyjęta przez Marię od Męki Pańskiej, która była prowincjalną.
Maria od Ducha Świętego, Marie d'Erceville, Francuska urodziła się 18 maja 1844 r. Jej rodzina należała do starej arystokracji francuskiej, posiadającej wielką fortunę. Jednak głównym jej bogactwem były chrześcijańskie cnoty. Jej ojciec Ernest d'Erceville służył jako oficer w marynarce francuskiej a matka Henriette udzielała się w dziełach apostolskich, które pomagały misjom. Mieli troje dzieci. Najstarszy Charles, Maria przyszła FMM i Jean, który wstąpił do Jezuitów. Była to rodzina szczęśliwa i pełna pokoju. Życie upływało im miedzy zamkiem w Vulaines a rezydencją w Paryżu. Maria zdecydowała już 4 marca 1857 r., że zostanie siostrą zakonną. Miała wtedy 13 lat.
Swoje pragnienie zrealizowała mając 20 lat wstępując do sióstr Maryi Wynagrodzicielki, gdzie otrzymała imię Marii od Ducha Świętego. W nowicjacie w Tuluzie spotkała Marię od Męki Pańskiej. W marcu 1865 r. obie miały wyjechać jako nowicjuszki do Madury, ale rodzice Marii od Ducha Świętego nie zgodzili się na tak szybki wyjazd ich córki do nieznanego kraju, prosząc by poczekano z tym do osiągnięcia przez nią wieku dojrzałości. Opuściła więc Francję w sierpniu 1866 r i szczęśliwie dotarła na miejsce.
Maria Emmanuel, Emmeline Marie Morange urodziła się 18 września 1844 r. we francuskiej rodzinie osiadłej na wyspie Réunion. Wychowywała się w maleńkim miasteczku Sainte-Susanne niedaleko stolicy Saint-Denis. Miała trzech braci, z których jeden wstąpił do jezuitów, drugi pozostał na Réunion a trzeci wyjechał do Paryża i pracował na kolei. Ten ostatni był zmartwieniem dla całej rodziny z powodu swojej obojętności religijnej.
Emmeline w wieku 24 lat, 19 stycznia 1868 r. wstąpiła do Stowarzyszenia Maryi Wynagrodzicielki na Réunion i tu złożyła swoje pierwsze śluby 19 marca 1870 r. Mieszkała kilka lat w klasztorze w Saint-Denis. Latem 1873 r. Maria od Jezusa posłała ją do Madury. We wrześniu tegoż roku znalazła się w Tuticorin z trzema towarzyszkami. Maria od Męki Pańskiej, wówczas prowincjalna, chciała, by zaczęły naukę tamilskiego, ale pozostawiła im pewien czas, by mogły zaaklimatyzować się w nowym miejscu, zanim pośle je do Trichinopoly.
Maria Klara od bł. Ignacego Fernandes, Emma van Melckebeke, Belgijka urodziła się 13 października 1846 w Malines. Miała już dwóch starszych braci, więc została przyjęta w rodzinie z wielką radością. Otrzymała solidne wykształcenie i chrześcijańską formację u sióstr Urszulanek. Jej rodzina była bardzo zjednoczona i prowadziła bardzo proste, ale intensywne życie wypełnione wizytami, relacjami, śpiewem i poezją tworzoną przez dzieci.
Matka Emmy będąc słabego zdrowia i przeczuwając bliską śmierć przygotowywała Emmę, jako najstarszą córkę, by ją zastąpiła w prowadzeniu domu, mimo iż Emma nie robiła tajemnicy z tego, że ma pociąg do życia zakonnego.Kiedy zmarła matka w lutym 1866 r., Emma zrozumiała, że nie może myśleć tylko o sobie i poświęciła się całkowicie rodzinie. Jej najmłodszy brat miał 4 latka. Kiedy jej młodsza siostra wyraziła pragnienie poświęcenia się na służbę Bogu, dała jej pierwszeństwo zrealizowania powołania zakonnego i odwiozła ją w 1870 r. do klasztoru Sióstr Maryi w Malines.
Maria od Męki Pańskiej, założycielka sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi, uważna na potrzeby misji Kościoła, kilka miesięcy przed swoją śmiercią zaakceptowała przejęcie administrowania misyjnego Dzieła św. Piotra Apostoła, wspomagającego formację tubylczego kleru.
Jego założycielki Jeanne Bigard (na zdjęciu) i jej matka Stefania po tragicznych przeżyciach rodzinnych, śmierci męża i syna, poświęciły się całkowicie wspieraniu misyjnej działalności Kościoła. Weszły w kontakt z księżmi z Paryskich Misji Zagranicznych i wspierały misjonarzy z Japonii i Korei. Mając szerokie kontakty z misjonarzami poprzez korespondencję bardzo szybko zrozumiały jak ważną sprawą jest kształcenie tubylczego kleru. Papież Leon XIII zapoznawszy się z działalnością Dzieła zachęcał jego Założycielki do kontynuowania działalności. Sprawozdanie z 1895 r. mówi, że ?Dzieło liczy 600 członków i wysyła rocznie 89 tys. franków francuskich na seminaria w Azji (Japonia, Korea, Cejlon) oraz ornaty i naczynia liturgiczne dla nowo wyświęconych kapłanów oraz intencje mszalne.