Helena Maria Filipina de Chappotin urodziła się 21 maja 1839 r. w Nantes w Bretanii, we Francji. Jej ojciec Karol de Chappotin, urodzony w 1799 na Kubie, uczył się w Collegium Suplicjanów w Baltimore w Stanach Zjednoczonych a następnie 1817 r. rozpoczął studia na Politechnice w Paryżu. Był inżynierem dróg i mostów. Jej matka Zofia Karolina Galbaut du Fort pochodziła z mieszanego małżeństwa. Ojciec był Francuzem a matka pochodziła z hiszpańskich Basków, od której Helena odziedziczyła temperament i urodę. Obie rodziny miały plantacje na Antylach i tam są początki ich znajomości.
Początkową edukacją Heleny jak i jej czwórki starszego rodzeństwa: Alberta (l828-1870), Karola (1829-1883), Martyny (1830-1850), Luizy (1833-1854) (Humbert ur. 1832 i Alixe ur.1835 zmarli krótko po urodzeniu) zajmowała się ciocia Aurelia Casseneuve. Od samego początku Karol i Zofia de Chappotin zamieszkali pod jednym dachem z rodziną brata matki Heleny, Alfonsem Galbaut du Fort tworząc niepowtarzalny klimat jedności, zgody, harmonii, miłości. Helena wzrastała również wśród swoich sześciorga kuzynów: Armeli (1829-1917), Izabeli (1830-1899), Patrice (1832 i zmarł w tym samym roku), Artura (1833-1906), Aurelii (1835-1850), Marii Pauliny (1837-1889) i Herminy (1840-1897). Rodzina Heleny była bardzo przywiązana do Kościoła, do papieża. Wujek Heleny Józef du Fort zmarł w Rzymie w 1849 r. na skutek odniesionych ran w obronie Państwa Kościelnego. Cała rodzina była przywiązana do swego króla na wygnaniu, Henryka V i jej członkowie byli rojalistami.
O. Rafał urodził się 13.04.1843 r. w Wielki Czwartek w Aurillac we Francji. Następnego dnia w Wielki Piątek został ochrzczony. Jego ojciec był zarządcą cegielni. Matka Catherine Raymond zmarła po urodzeniu ostatniego dziecka. Najstarszy brat Louis został Lazarystą, Jean był celibatariuszem, dwie siostry wyszły za mąż. Troje dzieci zmarło. O. Rafał miał bardzo żywy temperament i gwałtowny charakter. Lubił przestawać u rzeźnika, by kontemplować krwawe ofiary.
Dnia 8.05.1853 r. w wieku 10 lat przystąpił do Pierwszej Komunii św. Wcześnie zaczął myśleć o kapłaństwie. Gdy miał 11 lat ciął drzewo na pile mechanicznej i chcąc wyciągnąć kawałek drzewa, który wziął zły kierunek, wciągnęło mu palec i prawie urwało. Palec się zagoił, ale została widoczna blizna mogąca przeszkodzić w kapłaństwie. Chodził do szkoły u Braci Szkolnych a potem do Kolegium w swoim mieście. Louis wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Saint Flaur do Lazarystów. W 1862 r. o. Rafał poszedł w jego ślady.
Caspar (Gaspard) Decurtins urodził się 23 listopada 1855 r. w Trun w Szwajcarii.
Wcześnie rozpoczął karierę polityczną. Choć jeszcze nie osiągnął ustawowego wieku został wybrany do Landsgemeinde 6 maja 1877 r., a następnie do Wielkiej Rady (Kreizpräsidium) w Grisons. W 1881 roku Johann Rudolf von Toggenburg wybrał go na następcę do Krajowej Rady. Jednocześnie Decurtins stanął na czele partii chrześcijańsko-demokratycznej Szwajcarii, która miała charakter chrześcijańsko-konserwatywny.
Henri Le Royer de la Tournerie pochodził ze szlacheckiej rodziny z Normandii. Był inżynierem dróg i mostów i pracował razem panem de Chappotin, ojcem Marii od Męki Pańskiej. W 1850 r. poślubił Luizę de Chappotin siostrę Założycielki, która zmarła cztery lata później pozostawiając dwie małe córeczki. Po śmierci żony Henri pozostał zawsze związany z rodziną de Chappotin i utrzymywał kontakt z Założycielką, która była matką chrzestną jego młodszej córki Margerity. Ona zanim wstąpiła do Wynagrodzicielek pomagała mu wychowywać osierocone córeczki.
Henri bardzo chciał, by Helena została towarzyszką jego życia. Jednak ona myślała jedynie o realizacji powołania zakonnego i w liście z tego okresu dała mu bardzo jasną, zdecydowaną i jednoznaczną odpowiedź na jego starania o jej rękę: Bądź pewny, że moje serce nigdy nie zmieni się w stosunku do Ciebie. Jak długo będę żyła w moim sercu zawsze będzie miejsce dla Ciebie. Bóg nie zabrania mi kochać Ciebie jak siostra i przyjaciółka i dam sobie wystarczająco wspaniałomyślne przyzwolenie byś czy to w Domfront czy w Fort znalazł zawsze moje serce, które zrozumie Twoje. Nie chcę byś mi odpowiedział na ten list i nie wracajmy nigdy do tego tematu. Nie trzeba wywoływać chmur, by zaciemniać nasze więzy.
Karol Lavigerie (1825-1892) będący kontrowersyjną postacią nawet za życia, jeszcze dzisiaj rzuca wyzwanie Kościołowi. Szczególnie Kościół afrykański ma mu wiele do zawdzięczenia. W 1878 roku, poproszony przez papieża Leona XIII o zorganizowanie misji katolickiej w Afryce Środkowej, Lavigerie natychmiast wysłał w okolice Wielkich Jezior (Tanzania, Uganda) grupę misjonarzy ze zgromadzenia założonego dziesięć lat wcześniej. Było to zgromadzenie Misjonarzy Afryki, popularnie zwane "Biali Ojcowie", ze względu na noszone przez nich białe habity. Wśród wysłanych do Afryki Środkowej były również siostry misjonarki Afryki, których apostolstwo wśród kobiet Lavigerie uważał za najistotniejsze dla religijnej przemiany społeczeństwa tego wielkiego kontynentu.
Lavigerie zajmował się historią Kościoła, którą wykładał na Sorbonie. Był również dyrektorem "Dzieła dla szkół Bliskiego Wschodu", założonym we Francji w 1854 roku w celu niesienia pomocy materialnej i duchowej chrześcijanom tam żyjącym. Po masakrze libańskich chrześcijan przez muzułmańskich fundamentalistów, w 1860 roku, Lavigerie odbył podróż na Bliski Wschód.
Gaetano Aloisi Masella urodził się 30 września 1826 r. w Pontecorvo. Był stryjem przyszłego kardynała Benedetto Aloisi Masella. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 czerwca 1849 r. w Bazylice Laterańskiej. Był sekretarzem nuncjatury w Neapolu, a następnie audytorem nuncjatury w Bawarii (od 1858 r.), we Francji (od 1862 r.), konsultantem spraw dyplomatycznych w Sekretariacie Stanu (od 1869 r.). Rok później został referendariuszem w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej. Towarzyszył kardynałowi Alessandro Franchi w podróży do Konstantynopola. Od 1874 r. sekretarz ds. Wschodnich w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.
Dnia 22 maja 1877 r. otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Neocesarea. Dwa tygodnie później został nuncjuszem w Bawarii, a w 1879 r. nuncjuszem w Portugalii. Na konsystorzu z marca 1887 r. otrzymał kapelusz kardynalski. W tym samym roku mianowany prefektem Świętej Kongregacji Odpustów i Relikwii. Rok później przeniesiony na stanowisko prefekta biura ds. ekonomicznych Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. 3 października 1899 r. został prefektem Świętej Kongregacji Obrzędów, który to urząd sprawował do śmierci. W międzyczasie pełnił funkcje Kamerlinga Świętego Kolegium Kardynałów i pro-datariusza Jego Świątobliwości. Odmówił przyjęcia tytułu kardynała-biskupa, by móc dalej pracować jako datariusz. Zmarł w Rzymie 22 listopada 1902 r. i został pochowany w rodzinnym mieście.
Urodził się 29 października 1822, Polski.w Górkach koło Klimontowa jako syn ziemianina Józefa Zachariasza Ledóchowskiego i Rozalii z Zakrzewskich. Uczył się w gimnazjach w Radomiu i Warszawie. Miał 19 lat, gdy wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie prowadzonego przez misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Był jeszcze alumnem, gdy w 1843 r. wyjechał do Rzymu. Studiował na Gregorianum oraz w Papieskiej Akademii Kościelnej (Accademia dei Nobili Ecclesiastici) przygotowującej do pracy w dyplomacji Stolicy Apostolskiej. Tam przyjął święcenia kapłańskie i uzyskał dwa doktoraty, z teologii i obojga praw.
Rozpoczął pracę jako dyplomata watykański najpierw w Kongregacji dla Nadzwyczajnych Spraw Kościoła (obecnie Rada ds. Publicznych Kościoła), a od 1852 w nuncjaturze apostolskiej w Lizbonie. Po pięciu latach został delegatem papieskim w Bogocie na olbrzymie terytorium dzisiejszej Kolumbii, Wenezueli, Ekwadoru, Peru i Boliwii. W 1861: r. został konsekrowany na arcybiskupa tytularnego Thebae i mianowany nuncjuszem papieskim w Belgii.W 1864 papież Pius IX uczynił Ledóchowskiego koadiutorem przy metropolicie poznańsko-gnieźnieńskim Leonie Przyłuskim. Pomimo oporu zarówno kapituły poznańskiej jak i gnieźnieńskiej oraz sprzeciwu lokalnych władz pruskich 24 kwietnia 1866, po śmierci poprzednika, objął oba trony biskupie.
O. Bernardyn z Portogruaro OFM (Giuseppe Dal Vago) ur. 15 stycznia 1822 roku w Portogruaro we Włoszech. Przyszedł na świat w rodzinie Antoniego Dal Vago i Nikoletty Antoniny Barbarigo. Jego ojciec był aptekarzem. Giuseppe Dal Vago ukończył Kolegium św. Katarzyny i Liceum Foscarini w Wenecji.. W listopadzie 1839 roku w wieku 17 lat wstąpił do franciszkanów. W 1844 roku został wyświęcony na kapłana przez patriarchę Wenecji kardynała Giacomo Monico. Następnie przez 12 lat wykładał teologię.
Mając 33 lata w 1855 roku został wybrany na prowincjała weneckiej prowincji reformatów. W 1862 został prokuratorem generalnym tej gałęzi braci mniejszych. Papież Pius IX mianował go 19 marca 1869 roku generałem całego zakonu franciszkańskiego. Okres jego generalatu był szczególnie delikatny i ważny dla rozwoju ruchu franciszkańskiego. Dokonano bowiem zjednoczenia czterech gałęzi zakonu franciszkańskiego. Stworzył on również nowe centra studiów franciszkańskich, zreorganizował strukturę zakonu i stworzył nowe prawodawstwo, które regulowało dyscyplinę w międzynarodowych wspólnotach.