Słowo ma niezwykłą moc. Są słowa, które zapadają szczególnie głęboko, jak choćby te, wypowiadane przez osoby najbliższe, w chwili trudnego doświadczenia.

Zanim wstąpiłam do Zgromadzenia, kilka lat byłam we wspólnocie Ruchu Światło - Życie. Tam spotkałam Jezusa obecnego w Słowie, tam uczyłam się szukać odpowiedzi na pytania, które rodziła codzienność, właśnie w Słowie Bożym.

Zaiste, jak niewiastę porzuconą i zgnębioną na duchu, wezwał cię Pan.
I jakby do porzuconej żony młodości mówi twój Bóg:
Na krótką chwilę porzuciłem ciebie,
ale z ogromną miłością cię przygarnę.
W przystępie gniewu ukryłem przed tobą na krótko swe oblicze,
ale w miłości wieczystej nad tobą się ulitowałem,
mówi Pan, twój Odkupiciel.
Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać,
ale miłość moja nie odstąpi od ciebie
i nie zachwieje się moje przymierze pokoju,
mówi Pan, który ma litość nad tobą.
Iz 54, 6-8.10

Ilekroć wracam do tych słów z księgi proroka Izajasza, mam przed oczyma ten moment, doświadczenie, w którym te słowa mogłam usłyszeć. I tak, jak wtedy, tak i dziś, dają mi one pewność, że jest Ktoś, Kto zna moje serce, Kto był ze mną w każdym momencie mojego życia, był też wtedy, kiedy wydawało mi się, że obok mnie nie ma nikogo.

To słowo wtedy nic nie zmieniło na zewnątrz. Byłam w klasie maturalnej, miałam we wspólnocie chłopaka. O wiele bardziej myślałam o założeniu rodziny, niż o życiu zakonnym. W czasie ferii zimowych pojechaliśmy z księdzem odpowiedzialnym za naszą wspólnotę do Dźwirzyna - do Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi. Każdego dnia razem z siostrami adorowaliśmy w ciszy Jezusa. Właściwie to chyba było moje pierwsze doświadczenie tak długiej (bo aż trzydziesto minutowej!) modlitwy w ciszy. Słowo z księgi proroka Izajasza wracało i domagało się odpowiedzi. W czasie rozmowy z jedną z sióstr dowiedziałam się, że nie w każdym Zgromadzeniu jest codzienna adoracja...

Później ten fakt okazał się być decydującym w wyborze właśnie naszego Zgromadzenia - skoro miałam odpowiedzieć Jezusowi wybierając życie zakonne, to chciałam właśnie w taki sposób każdego dnia się z Nim spotykać. Poza tym ujęło mnie coś, co do dzisiaj trudno mi nazwać - patrząc na siostry, wtedy tak to określiłam, widziałam Boga na ich twarzy, twarzy wypełnionej pokojem i radością. Świadectwo ich wspólnego życia, mimo dużej różnicy wieku, wywarło na mnie bardzo pozytywne wrażenie.

Później przyszedł czas niełatwej decyzji... Studia, rodzina czy Zgromadzenie... Wtedy wybrałam Jezusa oddając Mu moje życie przez złożenie ślubów zakonnych w Zgromadzeniu Franciszkanek Misjonarek Maryi. I proszę każdego z Was, którzy czytacie to świadectwo, o modlitwę, abym wybierała Go każdego dnia.

s. Agnieszka Murlak, fmm